Czy patrząc na fotografię nie macie tak nierzeczywistego wrażenia realności tego posągu?

Czy te oczy nie wydają się patrzyć na Was?

Na żywo, to wrażenie jeszcze się tylko potęguje. Nawet obeserwujący nas posąg zaa gabloty, nic nie traci na niezwyłości.  

A kim jest osoba, którą posąg przedstawia?

W przypadku rzeźb starożytnego Egiptu – podziwiamy doskonale zachowane barwy płaskorzeźb odnajdywanych w grobowcach czy polichromię rzeźb, dzięki której wizerunki mieszkańców krainy nad Nilem nabierają życia.

Dzisiaj czytając poprzedni wpis zauważyła, że użyłam słowa „pisarz”. Szalenie nobilitującego jak dla mnie. I tak się zaczęlam zastanowiać, co sprawia, że stajesz się pisarzem?
Czy jest to ten jeden moment, ta chwila szaleństwa, kiedy postanawiasz rzucić wszystko, bo nie jesteś w stanie pisać nie poświęciwszy się temu bez granic? Czy może ta sekunda, kiedy stawiasz kropkę po słowie KONIEC? Czy ta kiedy kartkujesz swoje pierwsze wydrukowane dzieło i narkotyzujesz się mieszaniną świeżej farby i papieru? Czy jesteś nim już wtedy, kiedy jakiś człowiek w akcie desperacji, pomroczności jasnej (dojrzalsi czytelnicy będą wiedzieć o co chodzi, młodsi zawzsze mogą sobie "wygooglować") albo jeszcze czegoś innego kupi pierwszy egzemplarz twojej książki? Czy dopiero gdy sprzedasz pierwszy 1000, 10 000, 100 000 egzemplarzy? Czy może gdy ktoś tak się do Ciebie zwróci, uznając że Twoje pisanie jest coś warte?

Masz tajemnice?

Na pewno masz. Każdy je ma.
Czy są ciemne i mroczne, takie że boisz się do nich przyznać nawet sam przed sobą? Czy może wolisz o nich nie mówić, bo są wstydliwie i bardziej żenujące niż szkodliwie? A może je masz, bo chcesz mieć tę przestrzeń tylko dla siebie, bez nikogo, nawet najbliższych? To jakie są Twoje?

Bez obaw nie chcę ciągnąć Cię za język i zmuszać do zwierzeń. Przecież się jeszcze nie znamy…
Chcę tylko powiedzieć…, wyznać…, że ja też mam tajemnicę.
Moją jest to, że piszę.

Dlaczego ją mam? Pewnie z takich samych powód z jakich Ty pielęgnujesz swoje. Mam ją bo tak chcę.